Složeni glagolski oblici u djelu "Atabetü’l-Hakayık"

Sažetak

U turskome jeziku složeni glagolski oblici jesu kompozitni glagolski oblici koji se sastoje od pomoćnoga ili punoznačnoga glagola koji ima imensku dopunu. Primarni cilj ovoga rada jeste analizirati s morfološkoga i funkcionalno-semantičkoga aspekta složene glagolske oblike koji se upotrebljavaju u djelu Atabetü’l-Hakayık, koje je napisano karahanidskim turskim jezikom. S obzirom na to da karahanidski turski jezik predstavlja sponu između perioda staroturskoga i srednjoturskoga jezika, jedna ovakva analiza trebala bi ukazati na činjenicu koji su se složeni glagolski oblici upotrebljavali i u staroturskome i u srednjoturskome periodu razvoja turskoga jezika. Isto tako, analiza bi trebalo da pokaže koji su se složeni glagolski oblici zadržali u upotrebi i u savremenome turskom jeziku. Zapravo, trebalo bi da odgovori na pitanje da li su određeni složeni glagolski oblici zadržali istu funkciju i značenje i u savremenome turskom jeziku